ઉંદર જ્યારે ચોખા ભરેલા ડબ્બામાં પ્રવેશે છે ત્યારે તેને માજા આવે છે. તેને ત્યાં આરામદાયક અને ખોરાક પણ મળી રહે છે પણ ડબ્બામાંથી ધીરે ધીરે ચોખા ઓછા થતા જાય છે. જ્યારે ડબ્બો ખાલી થઈ જાય છે ત્યારે ઉંદર ડબ્બાના તળિયે ફસાઈ જાય છે. જયારે તમે સમસ્યાઓ સામે લડી શકો તેમ હોવ ત્યારે સલામતી રસ્તો સ્વીકારવો ન જોઈએ નહીંતો સલામતી જ સમસ્યા બની જાય છે.
(૧). સલામત રસ્તો સૌથી અસલામત હોય છે.
(૨).જોખમ ન લેવું એ જ સૌથી મોટું જોખમ છે.
(૩). પોતાનું સર્જન જ તમારું છે.
This niddle did change in life.
It puncture your skin, it hurts, you cry. But it is my way to care you, like a mother.
It insert the fluid which deficient in life which cause pain and uneasiness.
It cuts skin, breaks tissues and wall of vessels while i niddle you. Sometimes it pull to better know your disease, sometimes it push to better your suffering.
Its magical medium, by which can suck pain or push the dose of happiness.
એક વ્યક્તિ જીવનમાં પૈસાદાર બનવાનું સ્વપ્ન જુએ છે. એ મનમાં દ્રઢ નિર્ણય કરે છે કે ગમે તે રીતે અથાગ મહેનત કરીને પણ મારે પૈસાદાર થવું છે. મારા જીવનમાં મારે ગરીબી હટાવીને અમીરીને સ્થાપવી છે. તે તેના માટે અથાગ મહેનત કરવાનું ચાલુ કરે છે. પણ સમય વળાંક લે છે. તેના જીવનમાં કેટલીક અડચણો આવે છે. કેટલાક સંજોગો ઉભા થાય છે. મન નો આમિર બનવાનો પેલો દ્રઢ વિચાર ઢીલો પડતો જાય છે. સમયની થપાટો વચ્ચે પેલો વિચાર ચકનાચુર થઈ જાય છે.
તેના વિચારોમાં પેલો વિચાર ક્યાંક દબાઈ જાય છે. તેની પર સમયના, તકલીફોના, સંજોગોના, પરિસ્થિતિઓના પીડાના, વેદનાના થર જામતા જાય છે. તેના કોઈ છાને ખૂણે એ એક ઈચ્છાને સાચવીને જિંદગીભર જીવે છે.
આ ઘટના જિંદગીના દરેક વળાંકે બને છે. દરેકના જીવનમાં બને છે. બધાના ધ્યેય અલગ અલગ હોય છે પણ પરિણામો સરખા જ આવે છે. નિર્ણયો નબળા પડે છે. વિચારોની દ્રઢતા ઓછી થતી જાય છે અને વિચારો અગત્યતાના સૌથી નીચેના પગથિયે આવીને ઊભી રહે છે.
માનવ જીવન હંમેશા પ્રતિકુળતાથી ભરેલું રહ્યું છે. માણસ હંમેશા પોતાના જીવનમાં આવતી પ્રતિકૂળતાઓ જોઈને નિર્ણય અને અભિપ્રાયો બદલતો રહે છે. દરેકને ક્યાંક પહોંચવું છે પણ પોતાની શરતે. એને મંજિલ પણ એની ઈચ્છા મુજબ જોઈએ અને રસ્તો પણ એટલે આપણામાંથી મોટાભાગનાઓના જીવન એવા જ રહ્યા છે કે એ જવા ક્યાંક બીજે નીકળ્યા હતા અને ક્યાંક બીજે જ પહોંચી ગયા હોય.
જેવું પરિવર્તન આપણે સમાજમાં ઇચ્છીએ છીએ તેવું પહેલા આપણે બનવું પડશે.
માણસ તેનું વલણ બદલીને પોતાનું ભવિષ્ય બદલી શકે છે.
પરિવર્તન વિના પ્રગતિ અશક્ય છે અને જે લોકો તેમના વિચારો બદલી નથી શકતા તેઓ કઈ પણ બદલવા અસમર્થ છે.
પરિવર્તન સંસારનો નિયમ છે, પ્રકૃતિ ની જીવંતતા ની ઓળખાણ છે પરિવર્તન. જેઓ પ્રકૃતિના પરિવર્તન સાથે તાલ મિલાવી શકતા નથી તેઓ લુપ્ત થતા જાય છે.
એક ના એક સુખથી પણ માણસ કંટાળી જાય છે. પરિવર્તન વિનાનું જીવન મૃત્યુ સમાન છે. પરિવર્તન એટલે જ જીવન અને જેમાં પરિવર્તન શક્ય નથી એ જ મૃત્યુ.
જેઓ આવનાર પરીવર્તને ને પહેલેથી જ ઓળખી શકે છે અને તે પ્રમાણે તૈયારીઓ કરે છે તેમને ભાગ્ય અનેક તકો આપે છે.
જેઓને એવું લાગે છે કે જે થવાનું છે તે પહેલેથી જ નક્કી હોય છે તેઓ રોડ ક્રોસ કરતા સમયે કેમ બંને બાજુ જોઇને રોડ ક્રોસ કરે છે ?
માણસમાત્રની પ્રકૃતિ છે કે તેઓ પરિવર્તનથી ડરે છે કારણકે આપણે આપણી આજુબાજુ આપણાજ જડ-વલણ, રૂઢી અને પરંપરાની દિવાલનું પાંજરું બનાવી દીધું હોય છે અને તેમાં આપણે આપણી જાતને સલામત માનતા હોઈએ છીએ. આપણે આ પાંજરાની બહાર શું થાય છે તેની પણ પરવા નથી કરતા અને આથી જ સ્વતંત્રતાનો સાચો અર્થ ભૂલી ગયા છીએ.
પરિવર્તન ત્યારે જ લાવી શકાય જયારે તેને અપનાવી લેવામાં આવે, તિરસ્કારથી કરવાથી મુક્તિ નહિ પરંતુ બળવો અને તેનાથી દમન થાય છે. આથી જેને બદલી શકાય છે તેને બદલવું જોઈએ, જેને અપનાવી શકાય તેને અપનાવવું જોઈએ અને જેને અપનાવી શકાય તેવું નથી તેનાથી જાતને દુર રાખવી જોઈએ.
એવું કહેવાય છે કે સમય બળવાન છે, સમય સાથે બધું બદલાઈ જાય છે, પરંતુ હકીકત એ છે કે આપણે બદલાઈ જઈએ છીએ અથવા આપણે જ તેને બદલવું પડે છે.
અહી વિરોધાભાસ એ છે કે આપણે આપણી જાતને જેવી છે તેવી સ્વીકારી લઈએ છીએ ત્યાર બાદ જ પરિવર્તન લાવી શકીએ છીએ.
જયારે ફરજીયાત અપનાવવું પડે એ પહેલા જ પરિવર્તન લાવવું જોઈએ. આપણી પ્રકૃતિ છે કે આપણે સહન કરવાની હદ સુધી સહન કરીએ છીએ અને આખરે પરિવર્તનનો સ્વીકાર કરીએ છીએ.
મેલા કપડાને ધોઈને પહેરી લેવામાં આવે તો એ પણ સારા લાગે છે. એનાથી કુરૂપ લોકો પણ સુંદર લાગવા માંડે છે. એવી રીતે જ જે માનવી પોતાના સ્વભાવ અને ચરિત્રને પ્રેમના બીબામાં ઢાળી લે છે તે લોકો ખરાબ સાથે પણ સારો વર્તાવ કરે છે.
કેવળ ધન ન હોવાથી કોઈ માનવી ગરીબ નથી હોતો. એવો વિચાર કદી મનમાં ન આવવા દેવો કે ધનથી માનવી ધનવાન ગણાય છે.
ધનથી મોટી, કિંમતી વસ્તુ હે વિદ્યા, બુદ્ધિ, જ્ઞાન ! જેની પાસે આ બધું છે તેનાથી મોટો ધનવાન આ દુનિયામાં કોઈ નથી. સૌથી મોટો ગરીબ તો એ છે જેની પાસે બુદ્ધિ નથી, એવા માનવી પાસે ધન હોય તો પણ એનાથી કશો લાભ નથી. તે એવી ધરતી સમાન છે જે બિન ઉપજાઉ છે, વેરાન છે.
માનવીએ પગ ઉપાડતા પહેલા એ જોઈ લેવું જોઈએ કે તેનો પગ ક્યાં પડે છે, આગળનો માર્ગ કેવો છે. પોતાની આંખોથી પહેલા માર્ગનું નિરીક્ષણ કરી લેવું, ત્યારબાદ જ ડગલું ઉઠાવવું. પાણીને પીતા પહેલા કપડાથી ગાળી લેવું જોઈએ. હંમેશા મીઠી મધુર વાણીમાં વાત કરવી. કટુ-કડવી વાણી હંમેશા શત્રુતા પેદા કરે છે. જે લોકો આવા નિયમો પાળે છે તેઓ કદી દુ:ખી થતા નથી.
શિક્ષા તો એ લોકો જ પ્રાપ્ત કરી શકે છે જે તપ, ત્યાગનું જીવન વ્યતીત કરે છે. વિદ્યા પ્રાપ્તિ માટે સુખચેન ત્યાગવા જ પડે છે.
જે માનવીના હૃદયમાં વિદ્યા પ્રાપ્ત કરવાની લગન નથી હોતી, ઉમંગ નથી હોતો, તેનાથી વિદ્યા દૂર ભાગે છે, પરિણામે તેનું ભવિષ્ય, તેનું જીવન નષ્ટ થઇ જાય છે.
જ્ઞાની પુરુષને સમાજનો સૌથી ઉચ્ચ અને શ્રેષ્ઠ માનવી ગણવામાં આવે છે. તેની કલ્પના ક્યાંથી ક્યાં પહોંચી શકે છે જેને સાંભળી લોકો આશ્ચર્યના મહાસાગરમાં ડૂબકીઓ લગાવતા થઇ જાય છે.
જ્ઞાની પુરુષ પોતાની કલ્પનાને સહારે એ રહસ્યોની જડ સુધી પહોંચી જાય છે જેની કલ્પના પણ કોઈ માનવી કરી શકતો નથી. પરંતુ આ સમાજમાં કેટલાક વિવેકહીન લોકો એવા પણ હોય છે જે આવા જ્ઞાનીઓ સાથે દગો કરે છે. તેમના કોમળ હૃદયને તોડી નાખનાર પાષાણ હૃદયી લોકો પણ હોય છે. આવા લોકો સૌથી મોટા પાપી હોય છે. જયારે જયારે જ્ઞાની પુરુષનો આત્મા રડે છે ત્યારે ત્યારે ભગવાનનું હૃદય પણ વ્યાકુળતાથી તડપી ઉઠે છે.
ભાગ્ય વિધાતાના ખેલ અનોખા છે, નિરાળા છે. તે ઈચ્છે તો રંકને પણ રાજા બની દે અને ઈચ્છે તો રાજાને પળમાં રંક બનાવી દે. તેના આવા ખેલને આજ સુધી કોઈ સમજી શક્યું નથી અને કદાચ સમજી શકશે પણ નહીં.
જે લોકો બુદ્ધિહીન છે, જેમની પાસે જ્ઞાનની વાતો સમજવાની શક્તિ નથી એવા લોકોને જો તમે ધર્મશાસ્ત્રની વાતો બતાવશો, સમજાવશો તો એનાથી કશો લાભ નહિ થાય. તેમને ઉપદેશ આપવો તે આંધળાને અરીસો બતાવવા સમાન છે. ચંદનના ઝાડ નજીક વાંસ ઉગે છતાં તેમાં કદી સુગંધ નથી આવી શકતી. મુર્ખ લોકો એવા જ હોય છે. તેઓ જ્ઞાનીઓની સાથે રહીને પણ કશું શીખી નથી શકતા. પત્થર ઉપર પાણીનું ટીપું પડે કે ન પડે કોઈ ફરક નથી પડવાનો.
જીવનનું સત્ય 